Weggaan is verder reizen

Eindeloos is de zwarte streep asfalt die door het landschap is getrokken en eindigt in het niets. Het laatste deel van deze rit gaat slingerend door de bergen. Daar zullen wij stoppen voor een fast lunch. Boven aangekomen staan vele auto’s aan de kant. Dit is een bekende stopplaats voor mensen die uit Almaty komen. Na deze plek is lange tijd niets meer te vinden voor een lunch. Twee spiesen met brokken schaap, brood en bakje uien. Het eerste stuk schaap was zo taai dat het geen kans kreeg om een begin van vertering te laten aanvangen. Een ander stuk was uitsluitend vet. Ik onderzocht de andere stukjes, twee voldeden. Ruslan keek ook bedenkelijk, lag zijn spies weg en wenkte dat wij weg gingen. Very old sheep, was zijn conclusie en keek heel teleurgesteld. In het voorbijgaan groette hij de bereider van deze brokken vriendelijk, ik had graag de spiesen voor hem laten wapperen en dan hard willen roepen old sheep very very old sheep. Dat ben ik, gelukkig wint hier toch de vriendelijkheid of het pragmatisme. Uiteindelijk moet Ruslan hier nog vele malen langs rijden en een spiesje willen nuttigen. In de jeep snel een halve liter water weggeklokt om de smaak van old sheep te laten verdwijnen. Daarna een aantal koekjes weggewerkt en deze deed de vettige smaak naar de achtergrond verdwijnen. Een vlak land voor ons en een door Chinezen aangelegde vierbaans snelweg. Nog 4 uur rijden en dan zijn wij in Almaty. De snelheid op deze weg varieert van 40 kilometer tot maximaal 90 kilometer. Dat duurt dus wel even. De weg is nog niet klaar, aan weerkanten zijn werkzaamheden aan de gang en worden de auto’s naar ene baan naar de andere gedirigeerd. Af en toe passeren ons auto’s met grote snelheid. Ruslan mopperde rich people, die kunnen de boete gemakkelijk betalen. Een oude Lada passeerde ons en 20 kilometer verderop stond hij aan de kant. Met laser werd de snelheid gecontroleerd en hij was duidelijk de klos. Almaty kwam in zicht, nog 50 kilometer door de stad om bij het hotel te komen. De hectiek, het lawaai, de stank overviel mij. Stil zat ik voor mij uit te staren, terwijl Ruslan zijn best deed om zich door het verkeer te wroeten. Ik geniet nog steeds van het vergezicht vanuit deze stad. De bergen met glimmende witte toppen zijn uitnodigend. Vanuit het centrum van de stad kun je binnen een uur op de latten staan. Fransen hebben het nieuwe ski oord gebouwd en schijnt prachtig te zijn. De UAZ patriot wringt zich door het verkeer en eindelijk komen wij bij mijn hotel. Afscheid genomen van Ruslan, e-mails uitgewisseld en hem geld gegeven met het nadrukkelijk verzoek om daar iets leuks voor zijn dochters voor te kopen. Morgen moet hij namelijk weer een 7 daagse tour gaan rijden. Op mijn kamer de tas uitgepakt en op bed geploft. Ik ben op de kamer gebleven, bestelde soep en sandwich. Ik had geen zin om de deur uit te gaan. Vroeg naar bed gegaan en heerlijk geslapen. De volgende dag wilde ik nog één van mijn doelen realiseren, een foto van Lenin monument in Almaty. Het is één van de weinige overgebleven standbeelden. Het beeld staat in het family park, ik naar buiten, de straat op, even wapperen met de hand en onmiddellijk stopte een auto. Prijs afgesproken en op weg naar het park. Daar aangekomen bleek het park gesloten te zijn, er wordt daar een metro station gebouwd en dan sluiten zij het hele park af. Ik wilde nog een cadeautjes voor mijn lief kopen en vroeg aan de chauffeur, die gelukkig Engels sprak, waar ik dat het beste kon doen. Mega Park 1 en 2, een grote Mall met heel heel veel winkels. Daar afgezet en naar binnen, inderdaad heel groot en alle bekende merken zijn hier vertegenwoordigd. Opvallend is dat de prijzen overeenkomen met de prijzen in Nederland. Ik kwam langs een soort binnenpretpark, waar een enorme herrie vandaan kwam. Even naar binnen gelopen om video te maken, omdat dit met geen woorden te beschrijven is. Nog even rondgelopen en toen snel weer naar buiten gegaan. Dit was teveel gevraagd, na de stilte van de afgelopen dagen is deze herrie en geëtaleerde hebbedingen. Ik wist dat in de buurt een kabelbaan was die naar een hooggelegen park ging. Ik ben daar naar toe gegaan, kaartje gekocht en met bakje omhoog gebracht. Vanaf het park kreeg ik een prachtig uitzicht over de stad, voor de kinderen is hier veel vertier te vinden. Ik zag een bruidspaar lopen met groot gevolg achter zich. Allemaal prachtig gekleed en elkaar met mobieltjes aan het fotograferen. Ik vond het een mooi tafereel en wilde een foto maken. Wenkte naar een jongen en vroeg, met gebaren, of ik foto mocht maken. Een duim omhoog ten teken dat het goed was. Nadat ik de foto had gemaakt kwam een andere jongen naar mij toe, vroeg in Engels hoe ik heette en stelde zichzelf voor. Hij was gefocust op mijn camera en vroeg mij of ik meer foto’s wilde maken en deze dan via wetransfer te mailen. Er was ook een officiële fotograaf, dus ik moest voorzichtig zijn met waar en wanneer ik een foto maakte. Kennis gemaakt met bruidspaar en andere gasten, die geen van alleen Engels spraken. Nadat ik foto’s had gemaakt, vroegen zij of ik meeging voor de lunch. Ik vertelde dat ik terug moest en nam afscheid, kreeg kaartje met email adres om foto’s op te sturen. Ik had geen zin om mijn laatste middag in het gezelschap door te brengen. Nog rondgelopen, foto gemaakt van het enige Beatles monument in Azië en weer terug naar hotel. Daar ben ik gaan zwemmen in een mooi binnenbad en mij laten masseren door een struise Russische masseuse, die een stevige, maar goede massage in haar handen had. Terug naar mijn kamer en gaan pakken. Ik vlieg om 02.55 vanuit Almaty via Astana terug naar Amsterdam. De foto’s gedownload en aparte map gemaakt met titel, Bertus de bruidsfotograaf. Dit is mijn laatste verhaal. Ik heb een mooie, indrukwekkende reis gehad. Als ik al verwachtingen had, dan zijn deze zeker overtroffen. Ik hoop dat je hebt meegenoten, uit de reacties kreeg ik in ieder geval wel de indruk. Geïnteresseerden in mijn reisverhalen kan ik vertellen dat ik over 6 weken voor 6 weken naar Australia ga en daar met 4WD camper met vrienden ga rondtrekken. Carla komt halverwege en reist dan de laatste drie weken mee. Tot dan, ik wil iedereen bedanken die een reactie hebben gegeven op mijn verhalen. Ik vind het fijn om te lezen, geeft steun en betrokkenheid tijdens de reis. So far so good. Ik heb deze reis weer genoten en tot de volgende reis.

Ongrijpbare schoonheid in Aktau gebergte

Ik lig stil in de tent en scherp mijn gehoor. Kleine woestijnmuizen deden hun uiterste best om mijn tent binnen te dringen. Knabbelend en krabbend proberen zij een weg naar binnen te creëren.Eén klap tegen het doek en zij stoven alle kanten op. Het is 04.00 uur in de ochtend, nog twee uurtjes dommelen. Ik kruip om 05.30 uit de tent, vul mijn longen met vrieslucht. Het was vannacht min 4 graden. Ik lag met dubbele kleding onder twee dikke dekens, van kou geen last gehad. Wassen met mineraalwater en wetties. Tent afgebroken, alles zorgvuldig in de jeep gepakt om eventuele kraakjes en piepjes te voorkomen. Inmiddels had de vrouw in het kleine huisje met onze boodschappen een “heerlijk” ontbijt gemaakt. Instant noedelssoep met paardenvlees uit blik, droge beschuitbollen, veel thee met schalen koekjes. De soep zorgde dat er warmte door het koude lijf ging, even later zat ik te zweten aan tafel. Nagestaard door twee meisjes in de keuken liep ik naar buiten en ging een wandeling maken. In de gloed van een opkomende zon zag ik in de steppe een helikopter staan. Iemand was bezig de motor te inspecteren. Waarschijnlijk is deze helikopter voor de bobo’s van leger en politie. Ontspanning voor urenlang gewauwel aan te moeten horen op de conferentie. Ik liep naar een man die voor de helikopter stond. Met gebaren liet ik blijken dat ik graag even naar binnen wilde kijken. Njet, dat was het ! Ik liep terug naar de jeep, waar Ruslan stond te wachten. Let’s go en wij gingen naar het Aktau gebergte. Een uur rijden over de uitgestrekte en onafzienbare steppevelden. Dit gebied doet mij sterk aan Afrika denken, alleen ontbreken de big 5. In Aktau moet de Siberische berggeit nog rondspringen. Benieuwd of ik die nog in mijn vizier krijg. Ruslan raasde met de jeep over de gravelweg, een prima snelheid om over de wasborden te gaan. In de verte doemde de bergen op. Aan de voet van het gebergte stopte Ruslan. Vol verwondering en verbazing keek ik naar een bonte schakering van kleuren in het gebergte. Opnieuw was hier niemand te zien, er stonden twee schuilhutjes en Ruslan ging daar zitten. Het is twee uur naar boven naar de top en een uur naar beneden, see you later. Ik nam genoeg water mee, de zon stond nog laag aan de hemel, later zou dit anders zijn. Het voordeel is dat in begin oktober de zon niet veel kracht meer heeft en daardoor de temperatuur laag blijft. Eerst liep ik door twee hoge geel getinte hoge wallen, een opgedroogde rivierbedding. Eenmaal omhoog volgde ik een opgedroogde waterstroom, hoe hoger ik kwam hoe smaller die werd. Ik stopte regelmatig om even op adem te komen en te genieten van de pracht die zich aan mij ontvouwde. Steeds wisselende vormen van het gesteente. Een palet aan kleur; okergeel, oranjebruin, wit melkachtig, diep rood, zwart en verder een mengeling van deze tinten. Opnieuw de ontroering, in verwondering diep getroffen door deze schoonheid. Ik voel mij vereerd dat ik in deze schoonheid mag lopen. Eenmaal boven liep ik op een plateau naar de punt van de berg. Adembenemend uitzicht. Ik keek door de telelens en zag dat Ruslan in één van de schuilhutjes lag te slapen. Gestaag weer naar beneden gelopen, wat een flinke aanslag op de knieën was. Tot op heden kan ik de pijn verdragen, ik laat mij niet weerhouden om deze tochten te ondernemen. De volgende dag zal ik met dikke klots knieën lopen, so what! Ruslan had mij gezien en kwam met vragende blik op mij af. Prachtig, ik heb genoten. Ik vind het fijn om te zien dat hij daar weer van geniet. Er wordt weinig gesproken op de terugweg, afscheid genomen van zijn vrienden, de hoeders van dit prachtige gebied. De vrouw uit het kleine huisje kwam naar buiten, zwaaide en ging weer naar binnen. Rijden, op naar het hotel om de nacht door te brengen en morgen richting Almaty. Ik was mij bewust van de laatste stroken gravel voordat wij het asfalt betreden en de Chinese snelweg/autobaan opgaan naar Almaty. Met weemoed laat ik deze prachtige natuur van de afgelopen dagen achter mij. So far so good. Ik geniet en geniet mee.

Ontluikende schoonheid in Altyn Emen

De nacht kon zich niet langer verschuilen voor de dag. Langzaam verdween donker, het licht kwam tevoorschijn. Eerst versluiert door mist, deze loste langzaam in zichzelf op. Ik ging weer naar mijn waterstraaltje, liet mijn samengevouwen handen vollopen en goot deze over mijn gezicht. Met verfrissend hoofd ging ik naar de keuken, waar Ruslan bezig was eieren te bakken. Wij waren met zijn tweeën, kleindochter vond 06.00 te vroeg en had alles klaargezet. Ik ging thee zetten, sneed het brood en Ruslan drapeerde de Sunshine eitje op het brood. Ik zag nog te eten, toen hij alweer naar buiten ging om de auto te starten. Even later haalde ik mijn reistas op en liep naar buiten. Opnieuw was alles met rijp bedekt, de kalfjes keken mij met grote vragende ogen aan. Ik kon niet inschatten wat de vraag precies was. Uit het niets kwam een man tevoorschijn, gekleed in dikke verschoten duffelse jas die naar mottenballen rook. Hij stond met Ruslan te praten, zij keken naar mij en moesten lachen. Ruslan vertelde dat de man vol verbazing naar mijn open raam had staan kijken, begreep daar niets van. Ingestapt en goed voorbereid begon de rit van zeker 6 uur. Het eerste deel ging over de wasborden van grijs gravel en ineens reden wij op een gloednieuwe asfaltweg. Wat een verademing, even geen getril en niet steeds heen en weer geschud te worden. Ik keek in de zijspiegel en zag witte toppen van de bergen blinken in het vroege zonlicht. Stop, riep ik, dit commando had Ruslan wel vaker gehoord en weet dat er gefotografeerd moet worden. Inmiddels neemt hij steeds positie vlak achter mij en maakt dan foto’s met zijn mobiel. Hij kijkt naar het beeld en roept meestal “ beautiful” en stapt weer in de jeep. Ongeduldig wachten op die man die vanuit een andere positie nog een foto wil maken. Wij rijden opnieuw door een verrassend en indrukwekkend landschap. Regelmatig passeren wij canyons, die door Ruslan de gele, de rode en de zwarte worden genoemd. Zijn beschrijving klopt, bij één van de canyons gestopt en ik blijf mij verwonderen over de schoonheid die mij steeds tegemoet komt. Het maagdelijke glimmende zwarte asfalt heeft weer plaatsgemaakt voor het grijze patch asfalt. Het blijft lange tijd stil in de jeep, Ruslan had de muziek uitgezet en staarde voor zich uit. Plotseling keek hij mij aan, lunch ! riep hij. In de verte was een groot gebouw zichtbaar, daar gingen wij lunchen. Ik stapte de auto uit en werd gelijk besprongen door een hele jonge speelse hond, tot hilariteit van die bravoure Kazak omdat ik probeerde de hond van mij af te houden. Hoe meer bewegingen ik maakte, hoe wilder die hond tegen mij aan sprong. Ik kwam in een hele grote kantine met welgeteld 100 tafeltjes, die allemaal wachten op gasten die zouden aanschuiven. Helaas werd maar één van deze tafeltjes bezet. Schuifelend, zonder haar voeten van de vloer te halen, kwam een oudere vrouw, met schoortje voor, op ons af. Met stuurse blik en bitse toon vroeg zij wat wij wilden eten. Rusan bestelde het eten, dat bleek Beshbarmak te zijn, een gerecht van rundvlees stukken, schapenvlees en paardenvlees ( sorry dochters) met kespe Kazachse noedels, in een bouillon. Het smaakte wonderbaarlijk lekker, met brokken brood werd het laatste bouillon opgegeten. Deze eenvoudig smaakvolle lunch stond in schril contrast met de kille onpersoonlijke sfeer in deze kantine. Weer in de auto gestapt voor de volgende rit van 3 uur. Ik dommelde een beetje weg, ondanks het trillen en bonken van de jeep. Schaapsachtig lachend keek de bravoure Kazak mij aan toen mijn hoofd steeds naar beneden knikte. Nog één uurtje en dan zijn wij in ??, ik ben de plaatsnaam kwijt, klonk wel heel erg Russisch. Het wemelt hier van de soldaten en politie, blijkt een landelijke conferentie van een week te zijn. In Nederland, de hei op met de organisatie. Er was geen slaapplek meer te krijgen, dat was de reden dat ik ging kamperen. Ik was op de hoogte gesteld en vond het een aangename verrassing. Eerst moeten permits gehaald worden tot toegang van het nationaal park Altyn Emen, waar de zingende duinen liggen te pronken. Hier weer de bureaucratie ten top, na drie loketten, evenveel formulieren en stempels kregen wij uiteindelijk toestemming. Snel naar de auto, het was inmiddels vier uur en het was nog een uur rijden naar de duinen. Bij de ingang werd Ruslan hartelijk begroet door de wachters. Omhelzingen, klappen op de schouder maken hier deel vanuit. Volgens mij heeft Ruslan een record gereden naar de duinen, het was weliswaar een zand/gravel weg, maar goed te rijden. Langzaam werden de duinen zichtbaar, aan de voet van de duinen gestopt en begon de voettocht naar boven. Wat een onwerkelijke schoonheid, midden in het steppelandschap ligt een duingebied. Het heet zingende duinen, als je van de top naar beneden loopt is een diep gebrom hoorbaar en voelbaar. Vandaag zongen de duinen niet, het had de laatste tijd teveel geregend en dan zijn de duinen volgezogen en kunnen niet meer brommen. Vol verbazing rondgelopen, ik liep ook hier weer alleen rond, wat een weelde en geluk. De breekbare stilte werd niet verstoord door menselijke geluiden. Niemand te zien, ook onderweg zijn wij geen auto tegengekomen. Deze momenten zijn pareltjes in het reizen en de afgelopen dagen ben ik rijkelijk bedeeld. Ik ben niet naar de top gegaan, boven waaide het hard en het fijne zand gaat overal doorheen. Ruslan waarschuwde mij voor mijn camera, ik zou niet de eerste zijn die na een tocht naar boven een blokkerende camera cadeau krijgt. Zelf op de minder hoge delen moest ik regelmatig de camera onder mijn jas houden, later bleek er zand in mijn broekzakken te zitten, hoe wonderlijk dat het daar terecht is gekomen. Vol wonderschone indrukken weer naar de jeep en terug gereden. Bij de ingang stond een klein huisje met een joert ervoor. Hier zetten wij ons bivak op. Tenten uit de jeep gehaald, opgezet en de foerage tevoorschijn gehaald. Ik had het kookstel al tevoorschijn gehaald, maar Rusland maakte mij duidelijk dat het terug kon. Met een tas vol eten liep hij naar het huisje. Even later kwam hij terug met en klein tafeltje. Stoeltjes erbij en onze meegebrachte blikjes Bavaria bier tevoorschijn gehaald. Normaal drink ik geen lauw bier, maar het smaakte prima onder deze omstandigheden. Opeens werd er vanuit het huisje geroepen, het eten stond klaar in de keuken. Wij aan de keukentafel genieten van het gerecht dat zij had klaargemaakt van de meegebracht boodschappen. Ik blijf mij verbazen over het gemak en de hartelijkheid van de Kazakse mensen. Op het oog stugge, ietwat verlegen mensen, waar ik niet zo makkelijk op af zou stappen. Dit is de buitenkant, het blijken veelal hele lieve hartelijke mensen te zijn. Het is wel heel jammer dat ik de taal niet spreek, ik zou heel graag een gesprek willen voeren aan de keukentafel. Nee geen mantelzorg keukentafel gesprek, maar een gesprek over het m.i. harde leven op het platteland. Plat is hier geen goede uitdrukking, omdat het een bergachtig gebied is. Na het eten mijn laptopje op tafeltje gezet en begonnen met verhaal te schrijven en foto’s te downloaden. Om 09.00 uur werd de kou onaangenaam en ben ik in de tent gekropen, op mijn dunne matje en onder dikke dekens probeerde ik te slapen. Het werd een onrustige nacht, veel draaien vanwege pijnlijke heupen en ribbenkast. Beloning kwam s’ nachts van buiten, weer een ongelofelijke mooie sterrenhemel en daar kon ik weer een tijdje over mijmeren. Morgen weer om 06.00 op en dan naar het Aktaugebergte. Daarover in het volgende verhaal. Hopelijk vinden jullie de verhalen niet te lang worden. Ik schrijf en schrijf, zie later pas de hoeveelheid tekst. So far so good. Ik geniet en blijf meegenieten.

De verstilde schoonheid bij de Kolsai meren.

De haan kraait, het kalfje doet pogingen om te blaten en de poesjes mauwden zachtjes dat het etenstijd was. Het is half zeven in de ochtend, ik ben even naar buitengegaan om de vrieslucht op te snuiven. Het gras is overdekt met een glinsterende glans van rijp. De boerderij is nog in een lichte nevel gehuld en in de verte zag ik overal blauwe rook uit schoorstenen omhoog kringelen. Ik heb goed geslapen, diep onder de dekens weggekropen met alleen een koude neus boven de dekens en een zichtbare ademstroom uit mijn mond. S’ nachts naar het hokje geweest, hoewel het koud was ben ik toch even blijven staan. Ik keek omhoog en staarde naar een grote paraplu van sterren aan het firmament. Zo’n buitentoilet heeft toch ook zijn voordeel. Voor het ontbijt nog even met een straaltje water mijn gezicht nat gemaakt, dat was de wasbeurt deze ochtend. Ik kreeg als ontbijt een grote kom met warme rijstepap, met eigen gemaakte frambozenjam kon ik dat enige smaak geven. Het eigen gemaakt geurende warme brood had mijn voorkeur, vooral de zelfgemaakte roomboter en om het compleet te maken een dikke laag verse frambozenjam. Ik moest eerst mijn rijstepap opeten, onder streng toezicht van mijn gastvrouw. Bij iedere maaltijd wordt thee gedronken. Eerst gaat een klein laagje sterk geconcentreerde thee in een soepkom, dan heet water en afgemaakt met verse koemelk. Koffie wordt hier bijna niet gedronken, dat is voor de stadsmensen volgens mijn gastvrouw. Ruslan was al buiten om de motor warm te laten draaien. Er zag een flinke laag ijs op de voorruit en ik kon het niet laten om daar dan KOUD ! in te schrijven. Toen alles ontdooit was gingen wij op pad. De zon gluurde net over de kim van de bergen, langzaam ontdooide het landschap en kreeg steeds meer kleur. Het ging gelijk stijl omhoog de bergen in, de paden hadden een grote variëteit aan kuilen en gleuven. Ruslan, de bravoure kazak, kon gelijk aan de bak. Eenmaal boven zag ik in de verte een meanderende streep door het landschap lopen, dat bleek de weg naar beneden. Beneden aangekomen moesten wij een rivier doorkruisen om aan de overkant weer omhoog te gaan. Ruslan had voor de gelegenheid stemmige Kazakstaanse muziek opgezet, die goed combineerde met het landschap. Op 2000 meter hoogte stopten wij op een klein plateau waar 3 prachtige joerts stonden. Een jonge poesje kwam mij mekkerend tegemoet lopen en vleide zich tegen mijn benen. De joerts waren wel bevolkt, maar de eigenaren waren op jacht. Ik begon hier mijn wandeltocht van anderhalf uur naar het 1^ste meer van Kolsai. Het tweede meer was onbereikbaar vanwege modder en sneeuw. Hier had ik mijn bergschoenen voor mee moeten nemen, mijn schamele schoeisel was daar nu niet op berekend. Na korte tijd begon de hare ondergrond in een modderig pad te veranderen. Mijn sportschoenen, met profielzool, waren in korte tijd in modderklompen veranderd en ook mijn broek werd een modern kunstwerk. Ik genoot van de stilte om mij heen en de geur van een ontwakende natuur. Het stuk afdalen naar het meer vroeg veel balanceerwerk. Uiteindelijk bij het meer aangekomen. De omgeving straalde een verstilde schoonheid uit, alleen verstoort door mijn voetstappen en ademhaling. Ik was de enige die daar liep, verder was er in de wijde omgeving niemand te bekennen. Het schijnt hier zomers heel druk te zijn, ik blij dat ik in deze periode ben gegaan. Ik ben een tijdje aan het meer blijven zitten, genoot van de zon die net tussen twee bergruggen het meer een groene glans gaf. Ik voel mij blij ontroert op zulke momenten. Eén met de natuur dat was hier zo voelbaar. Op zulke momenten komt altijd mijn beschermengel even voorbij, mijn oma en deze keer in gezelschap van mijn mams. Ik maak dan altijd even een praatje, neem afscheid en ging naar de ander kant van het meer lopen. Ook daar een fantastisch uitzicht op het meer, vooral de bomen die zich in het water staan te spiegelen is een fascinerend schouwspel. De foto’s zullen de verbeelding beeldend maken. Weer teruggelopen en bij de joerts stond Ruslan te wachten. In de jeep gestapt en naar het volgende meer gereden. Onderweg kwamen wij nog steeds niemand tegen. Bij het meer aangekomen, zijn wij samen langs het meer gelopen. Ineens kwamen wij drie mannen tegen. Van alle drie kreeg ik een kleffe hand en inmiddels was ik in een wolk van wodka terecht gekomen. Zij begonnen een verwarrend en onsamenhangend verhaal te vertellen, ik zwaaide en liep snel door. De stem van één van de mannen achtervolgde mij luidkeels met zijn verhaal en hoe verder wij wegliepen hoe harder zijn stem. Vervolgens liep ik nog enige tijd in een walm van wodka. Dat je wodka niet ruikt blijkt bij deze grote onzin. Uiteindelijk kwamen wij bij een open stuk waar twee schuilhutjes stonden. In één van de drie hokjes lagen drie lege flessen wodka, tja van wie zouden die zijn? Ruslan had duidelijk last van plaatsvervangende schaamte, hij verontschuldigde zich een paar keer. Zelf rookt hij niet en drink met mate. Alleen af en toe een biertje, wij besloten om de volgende dag als wij gingen kamperen een biertje mee te nemen. De kracht van de zon nam af en wij besloten om weer naar de boerderij terug te gaan, wij moesten dezelfde weg weer terug en wisten wat ons te wachten stond. Uiteindelijk aangekomen op de boerderij. De gastvrouw was verdwenen, zij was naar Almaty met haar dochter. Haar kleindochter van 14 jaar ging voor ons koken, wij mochten niet helpen en doodden de tijd met vele koppen thee. Ik begon met schrijven en foto’s te selecteren. Ruslan was op bed gaan liggen en lag volgens zijn favoriete spelletje op zijn telefoon spelen. Dit spelletje gaat gepaard met hele irritante piepjes. Het verbaast mij dat Rusland dit wel kan verdragen, vooral omdat elk piepje of kraakje in de jeep verholpen moet worden. De maaltijd bestond uit een grote kom met aardappelen, wortel en voor de verandering mals lamsvlees. Verder de bekende kommetjes met verse uienringen, tomaat en komkommer. Een schaal met broodjes, die naar oliebollen smaakten maakte de maaltijd compleet. Het meisje was snel verdwenen, keek nog even met een schuin oog naar mij en zei Ruslan gedag. Wij bleven nog even thee lurken en besloten om vroeg naar bed te gaan. Morgen om 06.00 op en dan een lange vermoeide rit van minimaal 6 uur , voornamelijk over gravel wegen en patch asfalt. Aan het eind van de dag nog een avontuurlijke rit naar de zingende duinen in Altyn Emen. Daarover in een volgend verhaal. Nu slapen en vroeg weer op. So far so good. Ik geniet nog steeds en geniet jij ook mee.

Het betoverende landschap van Charyn Canyon.

Ik zit op een lange bank, bekleed met een bontgekleurde deken. De tafel voor mij staat vol met schaaltjes gevuld met koekjes, snoepjes, een schotel met tomaat en komkommer. De boerin, mijn gastvrouw, komt binnen met een grote pan en schept een bord vol met pasta, aardappel, wortel en grote brokken schapenvlees. Ik ben in een plaatsje aangekomen, die niet op de kaart te vinden is. De boerderij is prachtig in zijn eenvoud. Ik slaap in het winterverblijf van de familie. Er is geen stormend water, geen toilet en een klein peertje die licht geeft dat steeds aan en uit wakkert. Een kraantje geeft een minuscuul stroompje water. De verteerde restanten van een maaltijd en drankje moeten buiten in een hokje, waar een gat in de planken vloertje zit, worden geledigd. De avonden en nachten zijn hier heel koud en in voorgang staat in de hoek een soort kachel met twee platen, die eraf gehaald kunnen worden en waar op gekookt kan worden. Alles straalt heel eerlijke eenvoud uit. Vanmorgen toen ik uit de moderne tijd vertrok met Ruslan, mijn chauffeur en gids, had ik niet verwacht om terug in de tijd te gaan en daar zo van kan genieten. Ruslan, ik noem hem de bravoure Kazak, haalde mij op met een moderne UAZ patriot jeep. Dit is een Russische legerjeep die ook voor particulieren te koop is. Ruslan spreek Kazaks Engels, vaak onverstaanbaar en de woordenschat is zeer gering. Ik vind dat wel prettig, hoef ik geen uitgebreide conversaties te voeren tijdens de lange ritten. Vandaag gaan wij naar Claryn Canyon. Na 10 minuten rijden werd er gestopt bij een supermarkt. For lunch en cooking, was de uitleg. Karretje gepakt en samen de supermarkt in. Ruslan wist precies wat hij moest hebben. Ik keek in het karretje en vroeg mij af wat er gegeten ging worden. Zakken met koekjes, chocolade, snickers, verder broodjes en een paar worsten. Na een half uur rijden weer gestopt om de Cook op te halen, die ging voor ons koken. Tegelijkertijd werd er sjasliek besteld, die buiten op een barbecue werd klaargemaakt. Hij ging aan een tafeltje zitten en wenkte mij ten teken dat ook ik eten kreeg. Lunch ? vroeg ik. A small lunch !, even later zaten wij aan sjasliek schaap met brood en schaaltje rauwe uien. Toen Ruslan klaar was, stond hij op en liep naar de auto, ik zat nog te kauwen op een taai stuk schaap en begreep dat ik mee moest komen. Dit herhaalde zich vaak, als hij klaar is gaan we !!. Het eerste deel ging over een nieuwe autoweg, aangelegd door de Chinezen die een goede verbinding willen hebben tussen Almaty en China. Terug in de jeep was er enige verwarring over de muziek keuze. Hij dacht dat alle toeristen van rapmuziek hielden, maar begreep niet dat ik dat niet wilde horen. Mijn voorkeur was de Kazakstaanse muziek, zonder de tekst te begrijpen klinkt het melodieus, krachtig en vooral dramatisch. Na een twee uur veranderde het wegdek, patchwork asfalt met veel gaten. De ingelegde, opgevulde vlakken asfalt waren ongelijk aangelegd, het ene vlak hoger en het andere weer lager. Met veel horten en stoten stuiterden wij over deze wegen. Hier bleek zowel Ruslan als de UAZ jeep het prima naar hun zin te hebben. Plotseling gingen wij van de weg af en reden een zand/gravelweg op. Even later werd Nirvana hard aangezet en ging het gas erop. Met een snelheid van 100km raasden wij door het steppelandschap. Ruslan is een prima chauffeur, ik had al snel door dat hij volledig controle over de jeep had. Het verbaasde mij niet dat hij een grote fan van de Dakar rally is. Ik vroeg wel vriendelijk of de muziek uit mocht. Teleurgesteld keek hij mij aan, dit doe ik speciaal voor de toeristen en dat vinden zij leuk. Ik niet, was mijn korte toelichting. In de verte naderden wij een onwerkelijk landschap. De canyon was in zicht. Hier stopte hij en zei dat ik kon kiezen om met de jeep verdere te gaan of dat ik de drie kilometer door de canyon ging lopen. Ik koos voor het laatste, terug gingen wij toch ook weer door de canyon. Het was er stil, heel stil en ik was de enige die daar aan het lopen was. Later nog een paar mensen tegengekomen en twee andere jeeps. Ik kon nu genieten van de schooheid van deze canyon. Prachtige grillig gevormde wanden, steeds in een andere kleurschakering. Mijn eigen voetstappen en ademhaling begeleiden mij in deze stilte. Ik was zo gefascineerd door deze schoonheid dat ik soms vergat om foto’s te maken. Ik liep dan weer terug om de schoonheid op de gevoelige SD kaart te zetten. Eens was hier een oceaan aan water en later kolkende rivieren die door het landschap raasden. Waar ik nu liep was eens zo’n kolkende rivier. Het blijft een fascinerende wondere wereld die de natuur heeft voortgebracht. Met een hoofd vol indrukken stapte ik aan het eind van de canyon in de jeep. Wij reden weer terug, ook met de jeep is het een aparte ervaring om door de canyon te rijden. Via een steile zandweg vol gaten en gleuven ging de jeep omhoog. De regen had diepe sporen in de weg getrokken en dat vroeg stuurmanskunst, die aan Ruslan wel was toevertrouwd. Van boven is het eveneens een fantastisch schouwspel van kleuren en vormen. Naar beneden gelopen tot aan de rand van de canyon. Dit gaf wel jeukende tenen en rollende golven in de buikstreek. Ruslan stond boven en was nog als een klein poppetje zichtbaar. Verderop was nog een grote canyon te zien, deze was niet toegankelijk, alleen met een speciale permit. Daarna de lunch aan de rand van een rivier die door dit droge gebied loopt. Slaapmatje op de grond en daar lag de in supermarkt aangeschafte lunch op. Met zichtbaar plezier aten de twee jongens van broodjes, koekjes en chocola. Worst gaat niet op het brood, maar wordt afzonderlijk gegeten. Je neemt een hap brood en tegelijkertijd een hap worst. Het is even wennen om deze wijze van maaltijd te verorberen eigen te maken. Na de lunch in vliegende vaart over zand en gravelwegen, alleen werd snelheid verminderd bij grote gaten in de weg of dwarsliggende geulen. Steeds omringd of met zicht op bergen, die vaak een besneeuwde top hadden. Dit gaf een prachtig beeld, vooral toen de zon steeds lager aan de hemel kwam staan en de sneeuw een koperachtige glans gaf. Uiteindelijk reden wij Caty binnen, een gehucht in niemandsland, daar werd overnacht. In de verte een boerderij die onze bestemming bleek te zijn. Hartelijk ontvangen door de boerin, de jonge kalfjes, schapen, kippen en Bertha een mooie zwarte blaarkop. Ik werd naar mijn slaapplek gebracht, een grote kamer met drie bedden, de middelste was voor mij, evenals de hele kamer. Een fel bont gekleurde kleed aan de muur en op bed een dikke kapokdeken en zwaar kussen, alsof er een heel schaap in verwerkt was. Na de maaltijd foto’s op mijn laptopje gedownload en aantekeningen voor mijn verhaal. Vreemd gezicht, zoveel eenvoud en zo’n modern apparaat. Naar bed gegaan, raam opengezet en diep onder de dekens weggekropen. S’ nachts moest ik naar het hokje buiten, bibberend liep ik in het donker het paadje af, gelukkig hing in het hokje een klein peertje, die genoeg flauw licht gaf om mij te oriënteren. Snel weer onder de wol en met alleen een koude neus viel ik in slaap. Morgen naar de Kolsai meren, ik verheug mij daar op. So far so good. Ik geniet en geniet mee.

p.s. soms gaat het verhaal via allerlei eectronische wegen en komen meerdere emails aan, sorry voor dit ongemak.

Medeo, magische klank uit onvoltooid verleden tijd

Lang geleden zat ik voor een kleine zwart-wit TV naar schaatsen te kijken. Een uitzending vanuit Medeo, waar weer een nieuw wereld record was gereden. Het was de tijd voor de klapschaats en overdekte ijsbanen. Ik was toentertijd gefascineerde door de klank en het logo van “Medeo in Alma Ata”, een onbekende wereld met aantrekkingskracht. Vandaag begin ik weer op krachten te komen. Ik had in Astana een Siberische bergkip verorberd, die in een pie was verwerkt. Die is de volgende dag in vloeibare vorm en met krachtige stralen uit mijn lichaam gegaan. De volgende dag moest ik gaan vliegen, helaas imodium moeten gebruiken om de boel te stabiliseren. Uit mijn vorige verhaal zal je wel begrijpen dat ik daar blij mee was, omdat de toiletgang in het vliegtuig was gestaakt vanwege de kermis in de lucht. Ik heb toen de 2daagse tour voor het weekend moeten annuleren en hoopte volgende week een 4daagse tour te kunnen maken. Zondag de regendag heb ik kunnen aansterken en vandaag lonkt Medeo. Inmiddels ben ik ingewijd in het regelen van vervoer in Kazachstan. Eerst bij een touroperateur gevraagd voor een bezoek aan Medeo. Ik kreeg te horen dat dit $ 60.00 kostte. Even doorvragen en het hotel kan een taxi regelen naar Medeo voor $ 20.00. Ik wacht en kijk bedenkelijk, dan geeft de jongedame bij de receptie de oplossing, zij belt gewoon iemand die zij kent en dan is het voor $ 5.00 geregeld. Op weg naar Medeo krijg ik fantastisch zicht op de met sneeuw bedekte bergen. De chauffeur maakt mij in onverstaanbare woorden duidelijk dat ook in Medeo sneeuw is gevallen. In de verte zie ik het logo van de Medeo Ice Rink en voel toch een beetje opwinding. Ik sta voor Medeo !, jammer genoeg kan ik niet schaatsen. De baan gaat pas over twee weken open en ik kan ook niet naar binnen. Door de hekken gegluurd en foto’s gemaakt. De ijsbaan ligt in een prachtige omgeving, helaas was de kabelbaan naar boven ook gesloten. Ik besluit te gaan lopen, eerst via de weg en dan omhoog via ontelbare hoeveelheid trappen. Het lopen wordt bemoeilijkt door de smeltende sneeuw. Onderweg, ik kon het niet laten, een sneeuwpopje gemaakt, tot grote hilariteit van een groepje Japanners. Uiteraard is dit sneeuwpopje met Japanner in hun fotoalbum terug te vinden. Op de foto in reismee blog is te zien welke hoogte overbrugt moest worden en dat anderen met handen en voeten omhoog gingen. Onderweg steeds een foto van de schaatsbaan gemaakt met uiteindelijk het resultaat dat in menig tijdschrift is terug te vinden, uiteraard met ijsvloer. Boven aangekomen was er een parkeerplaats waar je met de taxi heengebracht kon worden en naar beneden. Ik besluit om via de weg terug te lopen, ik wilde weten hoe mijn conditie was na die vloeibare bergkip. Toen ik ging lopen keken veel verbaasde gezichten mij aan. Lachend en zwaaiend passeerden zij mij in de tocht naar beneden. De weg werd schoongemaakt door een kleine sneeuwschuiver, mooie lange rijen hoopjes sneeuw werden gevormd en dat leverde bijzondere plaatjes op. Beneden zag ik een bus staan, ik vroeg aan iemand; Almaty ?. Een knikje en ik kon instappen. Voor 50 eurocent kon ik terug. Ik stapte uit een plek die mij bekend voorkwam. Dit bleek echter ver van mijn slaapplek te zijn. Uiteindelijk hand opgestoken en snel stopte iemand. Kaartje van hotel laten zien, lachend werd oké gezegd, prijs afgesproken en rijden. Aan zijn rijstijl te zien wist hij niet waar hij naar toe moest. Map tevoorschijn gehaald en hem de straat en hotel laten zien. Gogol street Kazzhol Hotel. De chauffeur maakte hier een mantra van, gedurende 10 minuten herhaalde hij deze woorden, maar reed wel steeds verkeerd. Ik was moe, raakte geïrriteerd en reageerde boos in het Nederlands, met daarbij behorende krachttermen. Lachend keek hij mij aan en riep : Gogol street Kazzhol en herhaalde dit. Uiteindelijk ben ik uitgestapt, smeekbeden om terug te komen. Hij vroeg aan iemand op straat waar hij naar toe moest en hij zag het licht. Eenmaal op Gogol street kon ik hem de weg wijzen en mijn boosheid was inmiddels gezakt. De kosten waren € 1.00, ik voel dan toch enige schroom. S’ avonds met mijn lief gebeld, zei vertelde dat hij waarschijnlijk niet kon lezen. In andere landen heb ik dat vaak meegemaakt, hier heb ik daar geen moment aan gedacht. Weer een lesje geleerd. Na lang en hartverwarmend WhatsApp telefoongesprek met mijn lief ga ik slapen. Morgen ga ik voor een 4daagse tour de natuur in en daar verheug ik mij op. Geen internet, geen mobiel netwerk, alleen in een grotere plaats die wij passeren. Dat betekent dat er straks verhalen snel achter elkaar komen. So far so good. Ik geniet en geniet mee.

Verassende eigenschappen van Kazachstan

De nacht heeft zich in stilte gehuld, ik lig in bed en vul de stilte met mijmeringen. Reizen behoort toe aan hen die geloven in de schoonheid van verbeelding is één van mijn mijmeringen. Ik lach mijzelf toe, kijk mij nou, lig ik in Kazachstan een beetje de filosoof uit te hangen. Als ik toch bezig ben; Eenheid in verscheidenheid is de universele kwaliteit van diversiteit. Daar kan ik nog uren over mijmeren, ik weet alleen niet welke wegen ik verder ben ingeslagen, want de slaap heeft mij overmand en de volgende ochtend werd ik gewekt door dartelende zonnestralen. De stad schittert en glanst in het zonlicht. Ik ga weer naar verschillende mooie plekken om deze in beelden vast te leggen. Aan het eind van de middag wilde ik nog naar het nationaal museum gaan, geïnformeerd op website en voor zekerheid ook bij hotel naar de sluitingstijd. Dat bleek 18.00 uur te zijn en dat kon ik gelukkig nog halen. Via omzwervingen met de bus, met een spraakzame edoch onverstaanbare oude vrouw naast mij, kwam ik uiteindelijk om 16.50 bij het museum aan. Bij de ingang werd ik staande gehouden door een vrouw met zo’n typische Russische politiepet ( met ster) en daarbij behorende strakke blik met ijskoude priemende ogen. Zij kruiste haar armen voor haar borst en stak haar hand op met vijf vingers. Ik dacht dat kost 500 tenge, haalde geld tevoorschijn, ik kreeg een onverstaanbare kernachtige woorden stroom over mij heen. Ik spraak haar taal niet en zij mijn taal niet. Uiteindelijk werd er iemand bijgehaald die goed Engels sprak en aan mij vroeg wat ik wilde. Het museum in, was mijn antwoord. Zij antwoordde vriendelijk dat de kassa om 17.00 uur dicht gaat en dat je dan niet meer het museum in kan. Op mijn verzoek gingen wij naar buiten, waar een bord stond met openingstijden van 10.00 – 18.00 uur. Vervolgens vertelde ik haar dat ik speciaal naar dit museum was gekomen en morgen naar Almaty zou vertrekken. Zij had daar begrip voor en bracht de bureaucratische raderen aan het draaien. Haar baas kwam en toen de baas van die baas. Inmiddels was ook de baas van de strenge geüniformeerde dame gearriveerd. De baas van museum ging overleggen met baas van de grote pettenclub en ik hoorde regelmatig njet en dat begreep ik wel. Met veel verontschuldigingen werd mij door de vriendelijke vrouw verteld dat het niet mocht. Van het museum mocht het wel, maar van de geüniformeerde baas van de pettenclub ( regeringsambtenaar) niet. Oude tijden herleven, het deed mij sterk denken aan de tijd dat ik in het Oostblok en Rusland reisde ten tijde van het communisme. Naar buiten gelopen, de vrouw gaf nog aan dat als ik terugkwam ik vrije entree van haar kreeg, aan alles was te merken dat zij het een vervelende situatie vond. Ik stak de strak over en liep een oude woonwijk in. Veel kleine winkeltjes op de laagste verdieping van de woontorens. Ik probeerde uit de neonversieringen aan de gevels te ontdekken wat een café of restaurant zou kunnen zijn. Ik wilde graag de nare smaak uit mijn mond spoelen. Stapte ergens naar binnen wat volgens mij voldeed aan mijn verwachtingen. Trap naar beneden, een ruimte met veel donker rode banken achter lage tafeltjes. Er kwam een jongen naar mij toe, vroeg in Kazaks wat ik wilde. Ik maakte gebaar van eten of drinken. Hij schudde zijn hoofd, riep iets naar een andere jongen achter in de zaak. Hij sprak goed Engels en vertelde dat je hier waterpijp kon roken. Daar was ik niet in geïnteresseerd en vroeg hem waar ik een bushalte kon vinden om naar mijn hotel te gaan. Kaart tevoorschijn en na wat speurwerk hotel gevonden, maar onduidelijk welke bus daar heen zou gaan. Plotseling riep de jongen iets tegen zijn collega en zei tegen mij; ik breng je wel met mijn auto. Hij liep naar een keukentje om zijn sleutels te pakken, in mijn ooghoek zag ik grote koelkasten staan vol met bier en wodka. Jaja, dacht ik, waterpijp roken! Wij liepen naar boven, ik verwachtte een oude Lada of Toyota camry, maar het bleek een splinternieuwe 4WD Toyota Landcruizer te zijn. Ingestapt en de jongen vertelde dat deze auto van zijn vader was. Die woonde samen met zijn moeder 100km verderop en hadden een grote boerderij met veel land en veeteelt. Vroeg hem of hij zijn vader wilde opvolgen, hij schudde van nee. Het leven op het platteland is onvrij, iedereen let op iedereen en er wordt veel geroddeld. Hier in de stad ben je veel vrijer om te doen wat je wil. Hij was als werk/student een jaar in Amerika geweest en veel rondgereisd. Hij wilde ook naar Europa en was geïnteresseerd in Nederland. Inmiddels bij hotel aangekomen, ik wilde betalen voor de rit, daar wilde hij niets van weten. Hem mijn kaartje gegeven en gezegd mij te mailen als hij naar Nederland wilde komen. Lachend nam hij het aan en zei; dat zeker te zullen gaan doen. Deze ervaring bracht de eerdere ervaring in het museum weer in balans. Mijn eerste indruk is dat de oorspronkelijk Kazakken zeer gastvrij en toegankelijk zijn. In restaurantje in buurt gegeten en vroeg naar bed. Morgen vroeg op om vliegtuig naar Almaty te nemen. S’ nachts een paar keer wakker om te kijken hoe laat het is. Dat heb ik altijd als ik vroeg in de ochtend moet vliegen, de trein of bus moet halen. Naar het internationale vliegveld van Astana gereden. Het gebouw en buitenkant doet internationaal aan, de afhandeling binnen doet mij aan een derde wereld land denken. Met gloednieuwe Boeing 787 de lucht in, na een half uur begon de kermis in de lucht. Het vliegtuig leek wel in een grote wasmachine terecht te zijn gekomen. Ineens klapten wij naar beneden, dan weer omhoog, schuin links wegvallen, rechtop, dan weer rechts schuin wegvallen. Menigeen zag ik groen en grijs worden. Ik heb dit wel eerder meegemaakt en probeerde zo ontspannen mogelijk mijn film op het scherm te blijven volgen. Na 30 minuten werd de turbulentie minder en met enkele naklappen kwam de Boeing in rustiger luchtstroom. Rustige landing in Almaty, ook hier dezelfde afhandeling. Taxi naar hotel genomen dat in het oude stadcentrum ligt. Onmiddellijk werd mij het grote verschil met Astana duidelijk. Heel veel groen en oude gebouwen. Vooral de gebouwen uit de tijd van de Russische communistische overheersing zijn mooi van lelijkheid. S’ middags de stad gaan verkennen. Eerst een Ubertje gebeld om mij naar het Zenkov park te brengen met de prachtigste oudste houten kerk van de wereld, de St Nicolaas kerk. Kijken of die oude baas hier nog te vinden is. Inderdaad een prachtige kerk met een interieur van ontroerend mooie schoonheid. Verder het park rondgelopen, naar het megalomane monument van de gevallen soldaat, met eeuwige vlam. Daarna naar de Bazaar gegaan, een buiten en binnen complex met allerlei winkeltjes en rijen vrouwen die fruit, groente, vlees kaas e.d.. willen verkopen. Ook veel andere kleine neringen waar de winkel van Sinkel jaloers op zou zijn. Hier kun je echt alles kopen. Rondlopen, sfeer proeven en dollen met de vrouwen die hun waren aan mij proberen te verkopen. Moe en voldaan terug naar hotel, eten en genieten van de nachtelijke rust. De volgende dag ( zondag) kletterde de regen tegen de ramen en ik begrijp dat jullie in Nederland daar solidair mee waren. Een rustdag dus, tijd voor boek te lezen, BVN kijken op laptop en lelijk eendjes bekijken die Boudewijn op zijn site had geplaatst. Later begonnen met schrijven en foto’s sorteren voor reismee. Hierbij het resultaat. Morgen ga ik maar de beroemde Medeo schaatsbaan 1630 meter hoog. Daar ligt inmiddels sneeuw in de bergen. Hierover later. So far so good. Geniet je mee ??

De wondere wereld van Astana, Kazachstan.

Het is donker, heel donker. Langzaam glijdt de Boeing 747 naar beneden. Wij draaien rondjes, wachten op een teken van de kazakken om te mogen landen. Onder mij geen lichtpuntje te zien. Plotseling zie ik schittering in het landschap en worden een stad zichtbaar. Wat eerst een grote lichtvlek was krijgt steeds meer contouren, even later wordt de landing ingezet en ben ik in Astana geland. Ik haal mijn reistas op, loop naar de douane , waar veehekken zorgen dat iedereen netjes in de rij blijft. Strenge ogen kijken mij aan, gaan vervolgens naar mijn paspoort en opnieuw de strenge blik. Met harde klap worden de stempels gezet, een argeloos handgebaar maakt duidelijk dat ik kan doorlopen en ben toegelaten. Het is inmiddels 01.30 ( in Nederland 22.30 ). Ik speur de wachtende mensen af en zie een man met een bordje met mijn naam. Goed geregeld Bertus, mompelde ik in mijzelf. Snel naar de auto en op weg naar hotel. Het is stil op de weg en stil in de auto. Hij spreekt Kazaks en Russisch en ik geen van beide. Het licht van de koplampen geeft het natte asfalt een dansende glans. In de verte verschijnen de contouren van hoge gebouwen, knipperde verkeerslichten kondigen aan dat ik de stad ben binnengekomen. Opvallend veel hoogbouw met moderne uitstraling. In het Ibis hotel, vriendelijke ontvangst, alles licht voor mij klaar en met pretlichtjes in haar ogen vertelde mijn gastvrouw dat ik een upgrade kreeg naar een suite. Gratis voor niemendal, een nachtelijk geschenk. Met verbazing kwam ik de kamer binnen, een woonkamer en een aparte slaapkamer, ik verwacht steeds een telefoontje dat er een vergissing is gemaakt en dat ik moet verkassen. Integendeel, even later op de deur geklopt of alles naar wens was en ik kreeg een fruitmandje aangeboden met compliments van Accor. Stamelend bedankte ik haar, want hier wordt ik verlegen van. Het tijdsverschil zorgt voor enige schuring tussen gevoel en verstand. Verstand zegt naar bed, maar het gevoel leeft nog 4 uur vroeger. Iemand heel ver weg fluistert “doe nou verstandig” en ik besloot om naar bed te gaan. Ik werd wakker van een kletterend geluid tegen de ramen, de regen komt met bakken uit de grauwe lucht. Buiten is alles grijs, de straten, de gebouwen het braakliggend land en ook de regenponcho’s van de mensen op straat. Na enige tijd stopt het met regenen en klaart het op. Alles krijgt weer kleur en ik besluit de stad te gaan verkennen. Gezien het weer was lopen geen optie, ik besloot met de Hop on Hop off bus de stad te verkennen en later de hoogtepunten, althans in mijn beleving, opnieuw te gaan bezoeken. Ik wil eerst geld gaan pinnen en dan naar het beginpunt van HoHo gaan. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vroeg aan diverse mensen waar een ATM was, geen reactie, zij spreken geen Engels, ook de mij bekende gebaren die voor geld en geldautomaat staan werden niet begrepen. Uiteindelijk een groot winkelcentrum ( shopping mall) binnen gelopen en daar rondgekeken. Ineens dacht ik aan een oude truc van mijzelf, ik pakte de city map, keek steeds van de kaart naar buiten, draaide met de kaart, liep weer naar buiten en wachtte af. Ineens kwam er iemand op mij af en vroeg in het Engels of zij kon helpen. Gelukkig het werkt nog steeds !! Ik heb haar van alles gevraagd over de stad, geld opnemen, openbaar vervoer e.d.. Dit was een hartelijk contact en ik was blij met dit houvast bij mijn eerste schreden in deze stad. Pinnen en op zoek naar de bus richting de halte van HoHo. Geen resultaat, busnummers zijn wel te lezen, maar waarheen staat in te Kazaks en Russisch. Winkelcentrum is b.v.???????? ?????is en als ik iets wil vragen b.v. : kunt u mij vertellen waar de opstapplaats voor de bus is, is het antwoord : ?????? ?? ?? ??????? ???, ??? ????????? ????? ??????? ?? ???????. Deze taal geeft geen enkele herkenning en daarom is het lastig om je te oriënteren. Dit is wel het ritme van het reizen; het onbekende, het onzekere, niets is vanzelfsprekend. Daarom reis ik zo graag. Uiteraard frustreert het soms. Ik word geconfronteerd met mijn eigen ongeduld en mijn beperkte wereldje van normen en waarden. Reizen verruimt gelukkig nog steeds blik en verkleint de wereld. Ik zie zelfs de zoektocht naar een bushalte als een reisje en geniet van alle ontmoetingen en gebeurtenissen onderweg. Uiteindelijk de opstapplaats gevonden en daar stond een bord met uitleg, hahaha in het Kazaks of Russisch. Intussen rondgelopen en even later kwam de rode bus. Ik was de enige passagier, nestelde mij voorin, onder de kap van de dubbeldekker bus. De stad trok aan mij voorbij. Ik was vooral geïmponeerd door de verscheidenheid aan architectuur. Watzijn hier prachtigegebouwen. In 1997 werd Astana in plaats van Alma Ata de hoofdstad en sinds die tijd zijn de meest prachtige gebouwen van architecten uit de hele wereld verrezen. Deze stad is letterlijk uit de steppegrond gestampt. Inmiddels was het droog enben ikuitgestapt bij de Bayterek, vertaald grote boom, een monument en observatietoren. De toren stelt een populier voor die een gouden ei omhoog haalt. Ik ging daar rondlopen en merkte dat ik zelf ook een bezienswaardigheid was, vooral werd ik aangestaard en nagekeken door kinderen. Mannen kijken mij onderzoekend aan, de vrouwen hebben een zelfverzekerde verlegen manier om mij te bekijken. Ik probeer contact te maken b.v. door te vragen of ik een foto van een stelletje moet maken of als van iemand die een selfie aan het maken is. Dit levert altijd een leuk contact op, helaas is de taal een barrière om elkaar nader te ontmoeten. Er is een verscheidenheid aan mensen, uiteraard veel kazakken met gelaatstrekken die duidelijk Aziatisch zijn, meer richting Mongools/Chinees. Verder veel typische Russische uiterlijk en veel gemixt. De stad laat mij niet gemakkelijk toe, ik blijf een toeschouwer tussen al die megolomane gebouwen en brede boulevards. Het ontbreekt aan sfeer, deze stad doet mij aan Dubai denken. Veel moois om te bewonderen en genieten van de aanwezige schoonheid, die mij wel kan raken, maar zelden verinnerlijkt. Moe van alle indrukken besluit ik om terug naar hotel te gaan, de opstapplaats van HOHO kon ik niet terug vinden. Geprobeerd om taxi aan te houden, geen taxi te zien. Weer de city map tevoorschijn gehaald en even later opnieuw iemand die vroeg of zij kon helpen. Meestal zijn dit studenten, die de gelegenheid gebruiken om hun Engels willen oefenen. Het meisje vertelde dat in Astana iedere auto een taxi is. Iedereen wil je tegen vergoeding vervoeren. Uber ( de taxidienst die in Nederland verboden is) kan ik ook via mobiel bestellen. Zij liep mee naar een bushalte en vertelde dat no 51 voor mijn hotel stopte. Zij wachtte tot de bus er was en met een zwaai namen wij afcheid.S’ avonds in een klein restaurantje heerlijk gegeten en op tijd mijn mandje in. Ik wil zo snel mogelijk wennen aan het tijdsverschil. Morgen klaart het weer op en de dag daarna vertrek ik naar Almaty. Hierover meer in volgend verslag. So far so good. Ik geniet weer !!