Het is donker, heel donker. Langzaam glijdt de Boeing 747 naar beneden. Wij draaien rondjes, wachten op een teken van de kazakken om te mogen landen. Onder mij geen lichtpuntje te zien. Plotseling zie ik schittering in het landschap en worden een stad zichtbaar. Wat eerst een grote lichtvlek was krijgt steeds meer contouren, even later wordt de landing ingezet en ben ik in Astana geland. Ik haal mijn reistas op, loop naar de douane , waar veehekken zorgen dat iedereen netjes in de rij blijft. Strenge ogen kijken mij aan, gaan vervolgens naar mijn paspoort en opnieuw de strenge blik. Met harde klap worden de stempels gezet, een argeloos handgebaar maakt duidelijk dat ik kan doorlopen en ben toegelaten. Het is inmiddels 01.30 ( in Nederland 22.30 ). Ik speur de wachtende mensen af en zie een man met een bordje met mijn naam. Goed geregeld Bertus, mompelde ik in mijzelf. Snel naar de auto en op weg naar hotel. Het is stil op de weg en stil in de auto. Hij spreekt Kazaks en Russisch en ik geen van beide. Het licht van de koplampen geeft het natte asfalt een dansende glans. In de verte verschijnen de contouren van hoge gebouwen, knipperde verkeerslichten kondigen aan dat ik de stad ben binnengekomen. Opvallend veel hoogbouw met moderne uitstraling. In het Ibis hotel, vriendelijke ontvangst, alles licht voor mij klaar en met pretlichtjes in haar ogen vertelde mijn gastvrouw dat ik een upgrade kreeg naar een suite. Gratis voor niemendal, een nachtelijk geschenk. Met verbazing kwam ik de kamer binnen, een woonkamer en een aparte slaapkamer, ik verwacht steeds een telefoontje dat er een vergissing is gemaakt en dat ik moet verkassen. Integendeel, even later op de deur geklopt of alles naar wens was en ik kreeg een fruitmandje aangeboden met compliments van Accor. Stamelend bedankte ik haar, want hier wordt ik verlegen van. Het tijdsverschil zorgt voor enige schuring tussen gevoel en verstand. Verstand zegt naar bed, maar het gevoel leeft nog 4 uur vroeger. Iemand heel ver weg fluistert “doe nou verstandig” en ik besloot om naar bed te gaan. Ik werd wakker van een kletterend geluid tegen de ramen, de regen komt met bakken uit de grauwe lucht. Buiten is alles grijs, de straten, de gebouwen het braakliggend land en ook de regenponcho’s van de mensen op straat. Na enige tijd stopt het met regenen en klaart het op. Alles krijgt weer kleur en ik besluit de stad te gaan verkennen. Gezien het weer was lopen geen optie, ik besloot met de Hop on Hop off bus de stad te verkennen en later de hoogtepunten, althans in mijn beleving, opnieuw te gaan bezoeken. Ik wil eerst geld gaan pinnen en dan naar het beginpunt van HoHo gaan. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vroeg aan diverse mensen waar een ATM was, geen reactie, zij spreken geen Engels, ook de mij bekende gebaren die voor geld en geldautomaat staan werden niet begrepen. Uiteindelijk een groot winkelcentrum ( shopping mall) binnen gelopen en daar rondgekeken. Ineens dacht ik aan een oude truc van mijzelf, ik pakte de city map, keek steeds van de kaart naar buiten, draaide met de kaart, liep weer naar buiten en wachtte af. Ineens kwam er iemand op mij af en vroeg in het Engels of zij kon helpen. Gelukkig het werkt nog steeds !! Ik heb haar van alles gevraagd over de stad, geld opnemen, openbaar vervoer e.d.. Dit was een hartelijk contact en ik was blij met dit houvast bij mijn eerste schreden in deze stad. Pinnen en op zoek naar de bus richting de halte van HoHo. Geen resultaat, busnummers zijn wel te lezen, maar waarheen staat in te Kazaks en Russisch. Winkelcentrum is b.v.???????? ?????is en als ik iets wil vragen b.v. : kunt u mij vertellen waar de opstapplaats voor de bus is, is het antwoord : ?????? ?? ?? ??????? ???, ??? ????????? ????? ??????? ?? ???????. Deze taal geeft geen enkele herkenning en daarom is het lastig om je te oriënteren. Dit is wel het ritme van het reizen; het onbekende, het onzekere, niets is vanzelfsprekend. Daarom reis ik zo graag. Uiteraard frustreert het soms. Ik word geconfronteerd met mijn eigen ongeduld en mijn beperkte wereldje van normen en waarden. Reizen verruimt gelukkig nog steeds blik en verkleint de wereld. Ik zie zelfs de zoektocht naar een bushalte als een reisje en geniet van alle ontmoetingen en gebeurtenissen onderweg. Uiteindelijk de opstapplaats gevonden en daar stond een bord met uitleg, hahaha in het Kazaks of Russisch. Intussen rondgelopen en even later kwam de rode bus. Ik was de enige passagier, nestelde mij voorin, onder de kap van de dubbeldekker bus. De stad trok aan mij voorbij. Ik was vooral geïmponeerd door de verscheidenheid aan architectuur. Watzijn hier prachtigegebouwen. In 1997 werd Astana in plaats van Alma Ata de hoofdstad en sinds die tijd zijn de meest prachtige gebouwen van architecten uit de hele wereld verrezen. Deze stad is letterlijk uit de steppegrond gestampt. Inmiddels was het droog enben ikuitgestapt bij de Bayterek, vertaald grote boom, een monument en observatietoren. De toren stelt een populier voor die een gouden ei omhoog haalt. Ik ging daar rondlopen en merkte dat ik zelf ook een bezienswaardigheid was, vooral werd ik aangestaard en nagekeken door kinderen. Mannen kijken mij onderzoekend aan, de vrouwen hebben een zelfverzekerde verlegen manier om mij te bekijken. Ik probeer contact te maken b.v. door te vragen of ik een foto van een stelletje moet maken of als van iemand die een selfie aan het maken is. Dit levert altijd een leuk contact op, helaas is de taal een barrière om elkaar nader te ontmoeten. Er is een verscheidenheid aan mensen, uiteraard veel kazakken met gelaatstrekken die duidelijk Aziatisch zijn, meer richting Mongools/Chinees. Verder veel typische Russische uiterlijk en veel gemixt. De stad laat mij niet gemakkelijk toe, ik blijf een toeschouwer tussen al die megolomane gebouwen en brede boulevards. Het ontbreekt aan sfeer, deze stad doet mij aan Dubai denken. Veel moois om te bewonderen en genieten van de aanwezige schoonheid, die mij wel kan raken, maar zelden verinnerlijkt. Moe van alle indrukken besluit ik om terug naar hotel te gaan, de opstapplaats van HOHO kon ik niet terug vinden. Geprobeerd om taxi aan te houden, geen taxi te zien. Weer de city map tevoorschijn gehaald en even later opnieuw iemand die vroeg of zij kon helpen. Meestal zijn dit studenten, die de gelegenheid gebruiken om hun Engels willen oefenen. Het meisje vertelde dat in Astana iedere auto een taxi is. Iedereen wil je tegen vergoeding vervoeren. Uber ( de taxidienst die in Nederland verboden is) kan ik ook via mobiel bestellen. Zij liep mee naar een bushalte en vertelde dat no 51 voor mijn hotel stopte. Zij wachtte tot de bus er was en met een zwaai namen wij afcheid.S’ avonds in een klein restaurantje heerlijk gegeten en op tijd mijn mandje in. Ik wil zo snel mogelijk wennen aan het tijdsverschil. Morgen klaart het weer op en de dag daarna vertrek ik naar Almaty. Hierover meer in volgend verslag. So far so good. Ik geniet weer !!