De nacht heeft zich in stilte gehuld, ik lig in bed en vul de stilte met mijmeringen. Reizen behoort toe aan hen die geloven in de schoonheid van verbeelding is één van mijn mijmeringen. Ik lach mijzelf toe, kijk mij nou, lig ik in Kazachstan een beetje de filosoof uit te hangen. Als ik toch bezig ben; Eenheid in verscheidenheid is de universele kwaliteit van diversiteit. Daar kan ik nog uren over mijmeren, ik weet alleen niet welke wegen ik verder ben ingeslagen, want de slaap heeft mij overmand en de volgende ochtend werd ik gewekt door dartelende zonnestralen. De stad schittert en glanst in het zonlicht. Ik ga weer naar verschillende mooie plekken om deze in beelden vast te leggen. Aan het eind van de middag wilde ik nog naar het nationaal museum gaan, geïnformeerd op website en voor zekerheid ook bij hotel naar de sluitingstijd. Dat bleek 18.00 uur te zijn en dat kon ik gelukkig nog halen. Via omzwervingen met de bus, met een spraakzame edoch onverstaanbare oude vrouw naast mij, kwam ik uiteindelijk om 16.50 bij het museum aan. Bij de ingang werd ik staande gehouden door een vrouw met zo’n typische Russische politiepet ( met ster) en daarbij behorende strakke blik met ijskoude priemende ogen. Zij kruiste haar armen voor haar borst en stak haar hand op met vijf vingers. Ik dacht dat kost 500 tenge, haalde geld tevoorschijn, ik kreeg een onverstaanbare kernachtige woorden stroom over mij heen. Ik spraak haar taal niet en zij mijn taal niet. Uiteindelijk werd er iemand bijgehaald die goed Engels sprak en aan mij vroeg wat ik wilde. Het museum in, was mijn antwoord. Zij antwoordde vriendelijk dat de kassa om 17.00 uur dicht gaat en dat je dan niet meer het museum in kan. Op mijn verzoek gingen wij naar buiten, waar een bord stond met openingstijden van 10.00 – 18.00 uur. Vervolgens vertelde ik haar dat ik speciaal naar dit museum was gekomen en morgen naar Almaty zou vertrekken. Zij had daar begrip voor en bracht de bureaucratische raderen aan het draaien. Haar baas kwam en toen de baas van die baas. Inmiddels was ook de baas van de strenge geüniformeerde dame gearriveerd. De baas van museum ging overleggen met baas van de grote pettenclub en ik hoorde regelmatig njet en dat begreep ik wel. Met veel verontschuldigingen werd mij door de vriendelijke vrouw verteld dat het niet mocht. Van het museum mocht het wel, maar van de geüniformeerde baas van de pettenclub ( regeringsambtenaar) niet. Oude tijden herleven, het deed mij sterk denken aan de tijd dat ik in het Oostblok en Rusland reisde ten tijde van het communisme. Naar buiten gelopen, de vrouw gaf nog aan dat als ik terugkwam ik vrije entree van haar kreeg, aan alles was te merken dat zij het een vervelende situatie vond. Ik stak de strak over en liep een oude woonwijk in. Veel kleine winkeltjes op de laagste verdieping van de woontorens. Ik probeerde uit de neonversieringen aan de gevels te ontdekken wat een café of restaurant zou kunnen zijn. Ik wilde graag de nare smaak uit mijn mond spoelen. Stapte ergens naar binnen wat volgens mij voldeed aan mijn verwachtingen. Trap naar beneden, een ruimte met veel donker rode banken achter lage tafeltjes. Er kwam een jongen naar mij toe, vroeg in Kazaks wat ik wilde. Ik maakte gebaar van eten of drinken. Hij schudde zijn hoofd, riep iets naar een andere jongen achter in de zaak. Hij sprak goed Engels en vertelde dat je hier waterpijp kon roken. Daar was ik niet in geïnteresseerd en vroeg hem waar ik een bushalte kon vinden om naar mijn hotel te gaan. Kaart tevoorschijn en na wat speurwerk hotel gevonden, maar onduidelijk welke bus daar heen zou gaan. Plotseling riep de jongen iets tegen zijn collega en zei tegen mij; ik breng je wel met mijn auto. Hij liep naar een keukentje om zijn sleutels te pakken, in mijn ooghoek zag ik grote koelkasten staan vol met bier en wodka. Jaja, dacht ik, waterpijp roken! Wij liepen naar boven, ik verwachtte een oude Lada of Toyota camry, maar het bleek een splinternieuwe 4WD Toyota Landcruizer te zijn. Ingestapt en de jongen vertelde dat deze auto van zijn vader was. Die woonde samen met zijn moeder 100km verderop en hadden een grote boerderij met veel land en veeteelt. Vroeg hem of hij zijn vader wilde opvolgen, hij schudde van nee. Het leven op het platteland is onvrij, iedereen let op iedereen en er wordt veel geroddeld. Hier in de stad ben je veel vrijer om te doen wat je wil. Hij was als werk/student een jaar in Amerika geweest en veel rondgereisd. Hij wilde ook naar Europa en was geïnteresseerd in Nederland. Inmiddels bij hotel aangekomen, ik wilde betalen voor de rit, daar wilde hij niets van weten. Hem mijn kaartje gegeven en gezegd mij te mailen als hij naar Nederland wilde komen. Lachend nam hij het aan en zei; dat zeker te zullen gaan doen. Deze ervaring bracht de eerdere ervaring in het museum weer in balans. Mijn eerste indruk is dat de oorspronkelijk Kazakken zeer gastvrij en toegankelijk zijn. In restaurantje in buurt gegeten en vroeg naar bed. Morgen vroeg op om vliegtuig naar Almaty te nemen. S’ nachts een paar keer wakker om te kijken hoe laat het is. Dat heb ik altijd als ik vroeg in de ochtend moet vliegen, de trein of bus moet halen. Naar het internationale vliegveld van Astana gereden. Het gebouw en buitenkant doet internationaal aan, de afhandeling binnen doet mij aan een derde wereld land denken. Met gloednieuwe Boeing 787 de lucht in, na een half uur begon de kermis in de lucht. Het vliegtuig leek wel in een grote wasmachine terecht te zijn gekomen. Ineens klapten wij naar beneden, dan weer omhoog, schuin links wegvallen, rechtop, dan weer rechts schuin wegvallen. Menigeen zag ik groen en grijs worden. Ik heb dit wel eerder meegemaakt en probeerde zo ontspannen mogelijk mijn film op het scherm te blijven volgen. Na 30 minuten werd de turbulentie minder en met enkele naklappen kwam de Boeing in rustiger luchtstroom. Rustige landing in Almaty, ook hier dezelfde afhandeling. Taxi naar hotel genomen dat in het oude stadcentrum ligt. Onmiddellijk werd mij het grote verschil met Astana duidelijk. Heel veel groen en oude gebouwen. Vooral de gebouwen uit de tijd van de Russische communistische overheersing zijn mooi van lelijkheid. S’ middags de stad gaan verkennen. Eerst een Ubertje gebeld om mij naar het Zenkov park te brengen met de prachtigste oudste houten kerk van de wereld, de St Nicolaas kerk. Kijken of die oude baas hier nog te vinden is. Inderdaad een prachtige kerk met een interieur van ontroerend mooie schoonheid. Verder het park rondgelopen, naar het megalomane monument van de gevallen soldaat, met eeuwige vlam. Daarna naar de Bazaar gegaan, een buiten en binnen complex met allerlei winkeltjes en rijen vrouwen die fruit, groente, vlees kaas e.d.. willen verkopen. Ook veel andere kleine neringen waar de winkel van Sinkel jaloers op zou zijn. Hier kun je echt alles kopen. Rondlopen, sfeer proeven en dollen met de vrouwen die hun waren aan mij proberen te verkopen. Moe en voldaan terug naar hotel, eten en genieten van de nachtelijke rust. De volgende dag ( zondag) kletterde de regen tegen de ramen en ik begrijp dat jullie in Nederland daar solidair mee waren. Een rustdag dus, tijd voor boek te lezen, BVN kijken op laptop en lelijk eendjes bekijken die Boudewijn op zijn site had geplaatst. Later begonnen met schrijven en foto’s sorteren voor reismee. Hierbij het resultaat. Morgen ga ik maar de beroemde Medeo schaatsbaan 1630 meter hoog. Daar ligt inmiddels sneeuw in de bergen. Hierover later. So far so good. Geniet je mee ??