Lang geleden zat ik voor een kleine zwart-wit TV naar schaatsen te kijken. Een uitzending vanuit Medeo, waar weer een nieuw wereld record was gereden. Het was de tijd voor de klapschaats en overdekte ijsbanen. Ik was toentertijd gefascineerde door de klank en het logo van “Medeo in Alma Ata”, een onbekende wereld met aantrekkingskracht. Vandaag begin ik weer op krachten te komen. Ik had in Astana een Siberische bergkip verorberd, die in een pie was verwerkt. Die is de volgende dag in vloeibare vorm en met krachtige stralen uit mijn lichaam gegaan. De volgende dag moest ik gaan vliegen, helaas imodium moeten gebruiken om de boel te stabiliseren. Uit mijn vorige verhaal zal je wel begrijpen dat ik daar blij mee was, omdat de toiletgang in het vliegtuig was gestaakt vanwege de kermis in de lucht. Ik heb toen de 2daagse tour voor het weekend moeten annuleren en hoopte volgende week een 4daagse tour te kunnen maken. Zondag de regendag heb ik kunnen aansterken en vandaag lonkt Medeo. Inmiddels ben ik ingewijd in het regelen van vervoer in Kazachstan. Eerst bij een touroperateur gevraagd voor een bezoek aan Medeo. Ik kreeg te horen dat dit $ 60.00 kostte. Even doorvragen en het hotel kan een taxi regelen naar Medeo voor $ 20.00. Ik wacht en kijk bedenkelijk, dan geeft de jongedame bij de receptie de oplossing, zij belt gewoon iemand die zij kent en dan is het voor $ 5.00 geregeld. Op weg naar Medeo krijg ik fantastisch zicht op de met sneeuw bedekte bergen. De chauffeur maakt mij in onverstaanbare woorden duidelijk dat ook in Medeo sneeuw is gevallen. In de verte zie ik het logo van de Medeo Ice Rink en voel toch een beetje opwinding. Ik sta voor Medeo !, jammer genoeg kan ik niet schaatsen. De baan gaat pas over twee weken open en ik kan ook niet naar binnen. Door de hekken gegluurd en foto’s gemaakt. De ijsbaan ligt in een prachtige omgeving, helaas was de kabelbaan naar boven ook gesloten. Ik besluit te gaan lopen, eerst via de weg en dan omhoog via ontelbare hoeveelheid trappen. Het lopen wordt bemoeilijkt door de smeltende sneeuw. Onderweg, ik kon het niet laten, een sneeuwpopje gemaakt, tot grote hilariteit van een groepje Japanners. Uiteraard is dit sneeuwpopje met Japanner in hun fotoalbum terug te vinden. Op de foto in reismee blog is te zien welke hoogte overbrugt moest worden en dat anderen met handen en voeten omhoog gingen. Onderweg steeds een foto van de schaatsbaan gemaakt met uiteindelijk het resultaat dat in menig tijdschrift is terug te vinden, uiteraard met ijsvloer. Boven aangekomen was er een parkeerplaats waar je met de taxi heengebracht kon worden en naar beneden. Ik besluit om via de weg terug te lopen, ik wilde weten hoe mijn conditie was na die vloeibare bergkip. Toen ik ging lopen keken veel verbaasde gezichten mij aan. Lachend en zwaaiend passeerden zij mij in de tocht naar beneden. De weg werd schoongemaakt door een kleine sneeuwschuiver, mooie lange rijen hoopjes sneeuw werden gevormd en dat leverde bijzondere plaatjes op. Beneden zag ik een bus staan, ik vroeg aan iemand; Almaty ?. Een knikje en ik kon instappen. Voor 50 eurocent kon ik terug. Ik stapte uit een plek die mij bekend voorkwam. Dit bleek echter ver van mijn slaapplek te zijn. Uiteindelijk hand opgestoken en snel stopte iemand. Kaartje van hotel laten zien, lachend werd oké gezegd, prijs afgesproken en rijden. Aan zijn rijstijl te zien wist hij niet waar hij naar toe moest. Map tevoorschijn gehaald en hem de straat en hotel laten zien. Gogol street Kazzhol Hotel. De chauffeur maakte hier een mantra van, gedurende 10 minuten herhaalde hij deze woorden, maar reed wel steeds verkeerd. Ik was moe, raakte geïrriteerd en reageerde boos in het Nederlands, met daarbij behorende krachttermen. Lachend keek hij mij aan en riep : Gogol street Kazzhol en herhaalde dit. Uiteindelijk ben ik uitgestapt, smeekbeden om terug te komen. Hij vroeg aan iemand op straat waar hij naar toe moest en hij zag het licht. Eenmaal op Gogol street kon ik hem de weg wijzen en mijn boosheid was inmiddels gezakt. De kosten waren € 1.00, ik voel dan toch enige schroom. S’ avonds met mijn lief gebeld, zei vertelde dat hij waarschijnlijk niet kon lezen. In andere landen heb ik dat vaak meegemaakt, hier heb ik daar geen moment aan gedacht. Weer een lesje geleerd. Na lang en hartverwarmend WhatsApp telefoongesprek met mijn lief ga ik slapen. Morgen ga ik voor een 4daagse tour de natuur in en daar verheug ik mij op. Geen internet, geen mobiel netwerk, alleen in een grotere plaats die wij passeren. Dat betekent dat er straks verhalen snel achter elkaar komen. So far so good. Ik geniet en geniet mee.