Ik zit op een lange bank, bekleed met een bontgekleurde deken. De tafel voor mij staat vol met schaaltjes gevuld met koekjes, snoepjes, een schotel met tomaat en komkommer. De boerin, mijn gastvrouw, komt binnen met een grote pan en schept een bord vol met pasta, aardappel, wortel en grote brokken schapenvlees. Ik ben in een plaatsje aangekomen, die niet op de kaart te vinden is. De boerderij is prachtig in zijn eenvoud. Ik slaap in het winterverblijf van de familie. Er is geen stormend water, geen toilet en een klein peertje die licht geeft dat steeds aan en uit wakkert. Een kraantje geeft een minuscuul stroompje water. De verteerde restanten van een maaltijd en drankje moeten buiten in een hokje, waar een gat in de planken vloertje zit, worden geledigd. De avonden en nachten zijn hier heel koud en in voorgang staat in de hoek een soort kachel met twee platen, die eraf gehaald kunnen worden en waar op gekookt kan worden. Alles straalt heel eerlijke eenvoud uit. Vanmorgen toen ik uit de moderne tijd vertrok met Ruslan, mijn chauffeur en gids, had ik niet verwacht om terug in de tijd te gaan en daar zo van kan genieten. Ruslan, ik noem hem de bravoure Kazak, haalde mij op met een moderne UAZ patriot jeep. Dit is een Russische legerjeep die ook voor particulieren te koop is. Ruslan spreek Kazaks Engels, vaak onverstaanbaar en de woordenschat is zeer gering. Ik vind dat wel prettig, hoef ik geen uitgebreide conversaties te voeren tijdens de lange ritten. Vandaag gaan wij naar Claryn Canyon. Na 10 minuten rijden werd er gestopt bij een supermarkt. For lunch en cooking, was de uitleg. Karretje gepakt en samen de supermarkt in. Ruslan wist precies wat hij moest hebben. Ik keek in het karretje en vroeg mij af wat er gegeten ging worden. Zakken met koekjes, chocolade, snickers, verder broodjes en een paar worsten. Na een half uur rijden weer gestopt om de Cook op te halen, die ging voor ons koken. Tegelijkertijd werd er sjasliek besteld, die buiten op een barbecue werd klaargemaakt. Hij ging aan een tafeltje zitten en wenkte mij ten teken dat ook ik eten kreeg. Lunch ? vroeg ik. A small lunch !, even later zaten wij aan sjasliek schaap met brood en schaaltje rauwe uien. Toen Ruslan klaar was, stond hij op en liep naar de auto, ik zat nog te kauwen op een taai stuk schaap en begreep dat ik mee moest komen. Dit herhaalde zich vaak, als hij klaar is gaan we !!. Het eerste deel ging over een nieuwe autoweg, aangelegd door de Chinezen die een goede verbinding willen hebben tussen Almaty en China. Terug in de jeep was er enige verwarring over de muziek keuze. Hij dacht dat alle toeristen van rapmuziek hielden, maar begreep niet dat ik dat niet wilde horen. Mijn voorkeur was de Kazakstaanse muziek, zonder de tekst te begrijpen klinkt het melodieus, krachtig en vooral dramatisch. Na een twee uur veranderde het wegdek, patchwork asfalt met veel gaten. De ingelegde, opgevulde vlakken asfalt waren ongelijk aangelegd, het ene vlak hoger en het andere weer lager. Met veel horten en stoten stuiterden wij over deze wegen. Hier bleek zowel Ruslan als de UAZ jeep het prima naar hun zin te hebben. Plotseling gingen wij van de weg af en reden een zand/gravelweg op. Even later werd Nirvana hard aangezet en ging het gas erop. Met een snelheid van 100km raasden wij door het steppelandschap. Ruslan is een prima chauffeur, ik had al snel door dat hij volledig controle over de jeep had. Het verbaasde mij niet dat hij een grote fan van de Dakar rally is. Ik vroeg wel vriendelijk of de muziek uit mocht. Teleurgesteld keek hij mij aan, dit doe ik speciaal voor de toeristen en dat vinden zij leuk. Ik niet, was mijn korte toelichting. In de verte naderden wij een onwerkelijk landschap. De canyon was in zicht. Hier stopte hij en zei dat ik kon kiezen om met de jeep verdere te gaan of dat ik de drie kilometer door de canyon ging lopen. Ik koos voor het laatste, terug gingen wij toch ook weer door de canyon. Het was er stil, heel stil en ik was de enige die daar aan het lopen was. Later nog een paar mensen tegengekomen en twee andere jeeps. Ik kon nu genieten van de schooheid van deze canyon. Prachtige grillig gevormde wanden, steeds in een andere kleurschakering. Mijn eigen voetstappen en ademhaling begeleiden mij in deze stilte. Ik was zo gefascineerd door deze schoonheid dat ik soms vergat om foto’s te maken. Ik liep dan weer terug om de schoonheid op de gevoelige SD kaart te zetten. Eens was hier een oceaan aan water en later kolkende rivieren die door het landschap raasden. Waar ik nu liep was eens zo’n kolkende rivier. Het blijft een fascinerende wondere wereld die de natuur heeft voortgebracht. Met een hoofd vol indrukken stapte ik aan het eind van de canyon in de jeep. Wij reden weer terug, ook met de jeep is het een aparte ervaring om door de canyon te rijden. Via een steile zandweg vol gaten en gleuven ging de jeep omhoog. De regen had diepe sporen in de weg getrokken en dat vroeg stuurmanskunst, die aan Ruslan wel was toevertrouwd. Van boven is het eveneens een fantastisch schouwspel van kleuren en vormen. Naar beneden gelopen tot aan de rand van de canyon. Dit gaf wel jeukende tenen en rollende golven in de buikstreek. Ruslan stond boven en was nog als een klein poppetje zichtbaar. Verderop was nog een grote canyon te zien, deze was niet toegankelijk, alleen met een speciale permit. Daarna de lunch aan de rand van een rivier die door dit droge gebied loopt. Slaapmatje op de grond en daar lag de in supermarkt aangeschafte lunch op. Met zichtbaar plezier aten de twee jongens van broodjes, koekjes en chocola. Worst gaat niet op het brood, maar wordt afzonderlijk gegeten. Je neemt een hap brood en tegelijkertijd een hap worst. Het is even wennen om deze wijze van maaltijd te verorberen eigen te maken. Na de lunch in vliegende vaart over zand en gravelwegen, alleen werd snelheid verminderd bij grote gaten in de weg of dwarsliggende geulen. Steeds omringd of met zicht op bergen, die vaak een besneeuwde top hadden. Dit gaf een prachtig beeld, vooral toen de zon steeds lager aan de hemel kwam staan en de sneeuw een koperachtige glans gaf. Uiteindelijk reden wij Caty binnen, een gehucht in niemandsland, daar werd overnacht. In de verte een boerderij die onze bestemming bleek te zijn. Hartelijk ontvangen door de boerin, de jonge kalfjes, schapen, kippen en Bertha een mooie zwarte blaarkop. Ik werd naar mijn slaapplek gebracht, een grote kamer met drie bedden, de middelste was voor mij, evenals de hele kamer. Een fel bont gekleurde kleed aan de muur en op bed een dikke kapokdeken en zwaar kussen, alsof er een heel schaap in verwerkt was. Na de maaltijd foto’s op mijn laptopje gedownload en aantekeningen voor mijn verhaal. Vreemd gezicht, zoveel eenvoud en zo’n modern apparaat. Naar bed gegaan, raam opengezet en diep onder de dekens weggekropen. S’ nachts moest ik naar het hokje buiten, bibberend liep ik in het donker het paadje af, gelukkig hing in het hokje een klein peertje, die genoeg flauw licht gaf om mij te oriënteren. Snel weer onder de wol en met alleen een koude neus viel ik in slaap. Morgen naar de Kolsai meren, ik verheug mij daar op. So far so good. Ik geniet en geniet mee.

p.s. soms gaat het verhaal via allerlei eectronische wegen en komen meerdere emails aan, sorry voor dit ongemak.