De haan kraait, het kalfje doet pogingen om te blaten en de poesjes mauwden zachtjes dat het etenstijd was. Het is half zeven in de ochtend, ik ben even naar buitengegaan om de vrieslucht op te snuiven. Het gras is overdekt met een glinsterende glans van rijp. De boerderij is nog in een lichte nevel gehuld en in de verte zag ik overal blauwe rook uit schoorstenen omhoog kringelen. Ik heb goed geslapen, diep onder de dekens weggekropen met alleen een koude neus boven de dekens en een zichtbare ademstroom uit mijn mond. S’ nachts naar het hokje geweest, hoewel het koud was ben ik toch even blijven staan. Ik keek omhoog en staarde naar een grote paraplu van sterren aan het firmament. Zo’n buitentoilet heeft toch ook zijn voordeel. Voor het ontbijt nog even met een straaltje water mijn gezicht nat gemaakt, dat was de wasbeurt deze ochtend. Ik kreeg als ontbijt een grote kom met warme rijstepap, met eigen gemaakte frambozenjam kon ik dat enige smaak geven. Het eigen gemaakt geurende warme brood had mijn voorkeur, vooral de zelfgemaakte roomboter en om het compleet te maken een dikke laag verse frambozenjam. Ik moest eerst mijn rijstepap opeten, onder streng toezicht van mijn gastvrouw. Bij iedere maaltijd wordt thee gedronken. Eerst gaat een klein laagje sterk geconcentreerde thee in een soepkom, dan heet water en afgemaakt met verse koemelk. Koffie wordt hier bijna niet gedronken, dat is voor de stadsmensen volgens mijn gastvrouw. Ruslan was al buiten om de motor warm te laten draaien. Er zag een flinke laag ijs op de voorruit en ik kon het niet laten om daar dan KOUD ! in te schrijven. Toen alles ontdooit was gingen wij op pad. De zon gluurde net over de kim van de bergen, langzaam ontdooide het landschap en kreeg steeds meer kleur. Het ging gelijk stijl omhoog de bergen in, de paden hadden een grote variëteit aan kuilen en gleuven. Ruslan, de bravoure kazak, kon gelijk aan de bak. Eenmaal boven zag ik in de verte een meanderende streep door het landschap lopen, dat bleek de weg naar beneden. Beneden aangekomen moesten wij een rivier doorkruisen om aan de overkant weer omhoog te gaan. Ruslan had voor de gelegenheid stemmige Kazakstaanse muziek opgezet, die goed combineerde met het landschap. Op 2000 meter hoogte stopten wij op een klein plateau waar 3 prachtige joerts stonden. Een jonge poesje kwam mij mekkerend tegemoet lopen en vleide zich tegen mijn benen. De joerts waren wel bevolkt, maar de eigenaren waren op jacht. Ik begon hier mijn wandeltocht van anderhalf uur naar het 1^ste meer van Kolsai. Het tweede meer was onbereikbaar vanwege modder en sneeuw. Hier had ik mijn bergschoenen voor mee moeten nemen, mijn schamele schoeisel was daar nu niet op berekend. Na korte tijd begon de hare ondergrond in een modderig pad te veranderen. Mijn sportschoenen, met profielzool, waren in korte tijd in modderklompen veranderd en ook mijn broek werd een modern kunstwerk. Ik genoot van de stilte om mij heen en de geur van een ontwakende natuur. Het stuk afdalen naar het meer vroeg veel balanceerwerk. Uiteindelijk bij het meer aangekomen. De omgeving straalde een verstilde schoonheid uit, alleen verstoort door mijn voetstappen en ademhaling. Ik was de enige die daar liep, verder was er in de wijde omgeving niemand te bekennen. Het schijnt hier zomers heel druk te zijn, ik blij dat ik in deze periode ben gegaan. Ik ben een tijdje aan het meer blijven zitten, genoot van de zon die net tussen twee bergruggen het meer een groene glans gaf. Ik voel mij blij ontroert op zulke momenten. Eén met de natuur dat was hier zo voelbaar. Op zulke momenten komt altijd mijn beschermengel even voorbij, mijn oma en deze keer in gezelschap van mijn mams. Ik maak dan altijd even een praatje, neem afscheid en ging naar de ander kant van het meer lopen. Ook daar een fantastisch uitzicht op het meer, vooral de bomen die zich in het water staan te spiegelen is een fascinerend schouwspel. De foto’s zullen de verbeelding beeldend maken. Weer teruggelopen en bij de joerts stond Ruslan te wachten. In de jeep gestapt en naar het volgende meer gereden. Onderweg kwamen wij nog steeds niemand tegen. Bij het meer aangekomen, zijn wij samen langs het meer gelopen. Ineens kwamen wij drie mannen tegen. Van alle drie kreeg ik een kleffe hand en inmiddels was ik in een wolk van wodka terecht gekomen. Zij begonnen een verwarrend en onsamenhangend verhaal te vertellen, ik zwaaide en liep snel door. De stem van één van de mannen achtervolgde mij luidkeels met zijn verhaal en hoe verder wij wegliepen hoe harder zijn stem. Vervolgens liep ik nog enige tijd in een walm van wodka. Dat je wodka niet ruikt blijkt bij deze grote onzin. Uiteindelijk kwamen wij bij een open stuk waar twee schuilhutjes stonden. In één van de drie hokjes lagen drie lege flessen wodka, tja van wie zouden die zijn? Ruslan had duidelijk last van plaatsvervangende schaamte, hij verontschuldigde zich een paar keer. Zelf rookt hij niet en drink met mate. Alleen af en toe een biertje, wij besloten om de volgende dag als wij gingen kamperen een biertje mee te nemen. De kracht van de zon nam af en wij besloten om weer naar de boerderij terug te gaan, wij moesten dezelfde weg weer terug en wisten wat ons te wachten stond. Uiteindelijk aangekomen op de boerderij. De gastvrouw was verdwenen, zij was naar Almaty met haar dochter. Haar kleindochter van 14 jaar ging voor ons koken, wij mochten niet helpen en doodden de tijd met vele koppen thee. Ik begon met schrijven en foto’s te selecteren. Ruslan was op bed gaan liggen en lag volgens zijn favoriete spelletje op zijn telefoon spelen. Dit spelletje gaat gepaard met hele irritante piepjes. Het verbaast mij dat Rusland dit wel kan verdragen, vooral omdat elk piepje of kraakje in de jeep verholpen moet worden. De maaltijd bestond uit een grote kom met aardappelen, wortel en voor de verandering mals lamsvlees. Verder de bekende kommetjes met verse uienringen, tomaat en komkommer. Een schaal met broodjes, die naar oliebollen smaakten maakte de maaltijd compleet. Het meisje was snel verdwenen, keek nog even met een schuin oog naar mij en zei Ruslan gedag. Wij bleven nog even thee lurken en besloten om vroeg naar bed te gaan. Morgen om 06.00 op en dan een lange vermoeide rit van minimaal 6 uur , voornamelijk over gravel wegen en patch asfalt. Aan het eind van de dag nog een avontuurlijke rit naar de zingende duinen in Altyn Emen. Daarover in een volgend verhaal. Nu slapen en vroeg weer op. So far so good. Ik geniet nog steeds en geniet jij ook mee.