De nacht kon zich niet langer verschuilen voor de dag. Langzaam verdween donker, het licht kwam tevoorschijn. Eerst versluiert door mist, deze loste langzaam in zichzelf op. Ik ging weer naar mijn waterstraaltje, liet mijn samengevouwen handen vollopen en goot deze over mijn gezicht. Met verfrissend hoofd ging ik naar de keuken, waar Ruslan bezig was eieren te bakken. Wij waren met zijn tweeën, kleindochter vond 06.00 te vroeg en had alles klaargezet. Ik ging thee zetten, sneed het brood en Ruslan drapeerde de Sunshine eitje op het brood. Ik zag nog te eten, toen hij alweer naar buiten ging om de auto te starten. Even later haalde ik mijn reistas op en liep naar buiten. Opnieuw was alles met rijp bedekt, de kalfjes keken mij met grote vragende ogen aan. Ik kon niet inschatten wat de vraag precies was. Uit het niets kwam een man tevoorschijn, gekleed in dikke verschoten duffelse jas die naar mottenballen rook. Hij stond met Ruslan te praten, zij keken naar mij en moesten lachen. Ruslan vertelde dat de man vol verbazing naar mijn open raam had staan kijken, begreep daar niets van. Ingestapt en goed voorbereid begon de rit van zeker 6 uur. Het eerste deel ging over de wasborden van grijs gravel en ineens reden wij op een gloednieuwe asfaltweg. Wat een verademing, even geen getril en niet steeds heen en weer geschud te worden. Ik keek in de zijspiegel en zag witte toppen van de bergen blinken in het vroege zonlicht. Stop, riep ik, dit commando had Ruslan wel vaker gehoord en weet dat er gefotografeerd moet worden. Inmiddels neemt hij steeds positie vlak achter mij en maakt dan foto’s met zijn mobiel. Hij kijkt naar het beeld en roept meestal “ beautiful” en stapt weer in de jeep. Ongeduldig wachten op die man die vanuit een andere positie nog een foto wil maken. Wij rijden opnieuw door een verrassend en indrukwekkend landschap. Regelmatig passeren wij canyons, die door Ruslan de gele, de rode en de zwarte worden genoemd. Zijn beschrijving klopt, bij één van de canyons gestopt en ik blijf mij verwonderen over de schoonheid die mij steeds tegemoet komt. Het maagdelijke glimmende zwarte asfalt heeft weer plaatsgemaakt voor het grijze patch asfalt. Het blijft lange tijd stil in de jeep, Ruslan had de muziek uitgezet en staarde voor zich uit. Plotseling keek hij mij aan, lunch ! riep hij. In de verte was een groot gebouw zichtbaar, daar gingen wij lunchen. Ik stapte de auto uit en werd gelijk besprongen door een hele jonge speelse hond, tot hilariteit van die bravoure Kazak omdat ik probeerde de hond van mij af te houden. Hoe meer bewegingen ik maakte, hoe wilder die hond tegen mij aan sprong. Ik kwam in een hele grote kantine met welgeteld 100 tafeltjes, die allemaal wachten op gasten die zouden aanschuiven. Helaas werd maar één van deze tafeltjes bezet. Schuifelend, zonder haar voeten van de vloer te halen, kwam een oudere vrouw, met schoortje voor, op ons af. Met stuurse blik en bitse toon vroeg zij wat wij wilden eten. Rusan bestelde het eten, dat bleek Beshbarmak te zijn, een gerecht van rundvlees stukken, schapenvlees en paardenvlees ( sorry dochters) met kespe Kazachse noedels, in een bouillon. Het smaakte wonderbaarlijk lekker, met brokken brood werd het laatste bouillon opgegeten. Deze eenvoudig smaakvolle lunch stond in schril contrast met de kille onpersoonlijke sfeer in deze kantine. Weer in de auto gestapt voor de volgende rit van 3 uur. Ik dommelde een beetje weg, ondanks het trillen en bonken van de jeep. Schaapsachtig lachend keek de bravoure Kazak mij aan toen mijn hoofd steeds naar beneden knikte. Nog één uurtje en dan zijn wij in ??, ik ben de plaatsnaam kwijt, klonk wel heel erg Russisch. Het wemelt hier van de soldaten en politie, blijkt een landelijke conferentie van een week te zijn. In Nederland, de hei op met de organisatie. Er was geen slaapplek meer te krijgen, dat was de reden dat ik ging kamperen. Ik was op de hoogte gesteld en vond het een aangename verrassing. Eerst moeten permits gehaald worden tot toegang van het nationaal park Altyn Emen, waar de zingende duinen liggen te pronken. Hier weer de bureaucratie ten top, na drie loketten, evenveel formulieren en stempels kregen wij uiteindelijk toestemming. Snel naar de auto, het was inmiddels vier uur en het was nog een uur rijden naar de duinen. Bij de ingang werd Ruslan hartelijk begroet door de wachters. Omhelzingen, klappen op de schouder maken hier deel vanuit. Volgens mij heeft Ruslan een record gereden naar de duinen, het was weliswaar een zand/gravel weg, maar goed te rijden. Langzaam werden de duinen zichtbaar, aan de voet van de duinen gestopt en begon de voettocht naar boven. Wat een onwerkelijke schoonheid, midden in het steppelandschap ligt een duingebied. Het heet zingende duinen, als je van de top naar beneden loopt is een diep gebrom hoorbaar en voelbaar. Vandaag zongen de duinen niet, het had de laatste tijd teveel geregend en dan zijn de duinen volgezogen en kunnen niet meer brommen. Vol verbazing rondgelopen, ik liep ook hier weer alleen rond, wat een weelde en geluk. De breekbare stilte werd niet verstoord door menselijke geluiden. Niemand te zien, ook onderweg zijn wij geen auto tegengekomen. Deze momenten zijn pareltjes in het reizen en de afgelopen dagen ben ik rijkelijk bedeeld. Ik ben niet naar de top gegaan, boven waaide het hard en het fijne zand gaat overal doorheen. Ruslan waarschuwde mij voor mijn camera, ik zou niet de eerste zijn die na een tocht naar boven een blokkerende camera cadeau krijgt. Zelf op de minder hoge delen moest ik regelmatig de camera onder mijn jas houden, later bleek er zand in mijn broekzakken te zitten, hoe wonderlijk dat het daar terecht is gekomen. Vol wonderschone indrukken weer naar de jeep en terug gereden. Bij de ingang stond een klein huisje met een joert ervoor. Hier zetten wij ons bivak op. Tenten uit de jeep gehaald, opgezet en de foerage tevoorschijn gehaald. Ik had het kookstel al tevoorschijn gehaald, maar Rusland maakte mij duidelijk dat het terug kon. Met een tas vol eten liep hij naar het huisje. Even later kwam hij terug met en klein tafeltje. Stoeltjes erbij en onze meegebrachte blikjes Bavaria bier tevoorschijn gehaald. Normaal drink ik geen lauw bier, maar het smaakte prima onder deze omstandigheden. Opeens werd er vanuit het huisje geroepen, het eten stond klaar in de keuken. Wij aan de keukentafel genieten van het gerecht dat zij had klaargemaakt van de meegebracht boodschappen. Ik blijf mij verbazen over het gemak en de hartelijkheid van de Kazakse mensen. Op het oog stugge, ietwat verlegen mensen, waar ik niet zo makkelijk op af zou stappen. Dit is de buitenkant, het blijken veelal hele lieve hartelijke mensen te zijn. Het is wel heel jammer dat ik de taal niet spreek, ik zou heel graag een gesprek willen voeren aan de keukentafel. Nee geen mantelzorg keukentafel gesprek, maar een gesprek over het m.i. harde leven op het platteland. Plat is hier geen goede uitdrukking, omdat het een bergachtig gebied is. Na het eten mijn laptopje op tafeltje gezet en begonnen met verhaal te schrijven en foto’s te downloaden. Om 09.00 uur werd de kou onaangenaam en ben ik in de tent gekropen, op mijn dunne matje en onder dikke dekens probeerde ik te slapen. Het werd een onrustige nacht, veel draaien vanwege pijnlijke heupen en ribbenkast. Beloning kwam s’ nachts van buiten, weer een ongelofelijke mooie sterrenhemel en daar kon ik weer een tijdje over mijmeren. Morgen weer om 06.00 op en dan naar het Aktaugebergte. Daarover in het volgende verhaal. Hopelijk vinden jullie de verhalen niet te lang worden. Ik schrijf en schrijf, zie later pas de hoeveelheid tekst. So far so good. Ik geniet en blijf meegenieten.